Işık Olup Yeniden Doğacak Doğa

“Küllerinden değil, köklerinden…” 

Bazen bir ağacın sessizliğinde duyarız en derin çığlığı. 
Toprak çatlar, su susar, rüzgâr yönünü şaşırır. 
Ve biz, bütün bu sessizlikte kaybolmuşken, 
bir kıvılcım parlar doğanın kalbinde: “Ben buradayım.” 

Doğa, ışık olup yeniden doğar. 
Ama bu yeniden doğuş, bir sihirle değil; toprağın sabrıyla, suyun hatırlamasıyla, 
ve insanın nihayet hatırlamasıyla olur. 
 

Her yakılan orman, her susuz bırakılan vadi, yalnızca doğayı değil, insanın özünü de yakar. 
Çünkü doğa, bizimle yürüyen bir hafıza, bir aynadır. “Ne verirsek onu yansıtır.” 

Bugün baktığımız her yeşil yaprak, yarın nefes alabilmek içindir. 
Her kurtarılan tohum, bir çocuğun gülüşü gibidir, geleceğe dair umut taşır. 

Doğa yaralı, gönüllüler yorgun, kadın suskun, çocuk sessiz, hayvanlarımız korkak, ağaçlarımız için için ağlıyor. 

Ama hâlâ bir şans var. Kökler hâlâ orada. 
Ve ışık, içimizde bir yerde yanmaya hazır. 

Sen de o ışığın bir parçası ol. 
Bir ağacı koru, bir canı besle, bir sesi duyur. 
Çünkü doğa yeniden doğacak. 
Ve bu kez, biz onun yanında durursak, ışık karanlığı geçecek. 

“Fiya olarak biz, doğanın ışığına inandık. Her ürünümüzde onun izini, emeğini ve yeniden doğuşunu yaşatıyoruz. Sen de bu döngüye bir ışık ol.”